Back to my roots

Nihao!

Vandaag gaan we dan eindelijk naar mijn geboorteplaats Nanchong. Vanaf Chengdu hebben we de sneltrein om 9uur naar Nanchong genomen. En om half 12 kwamen we al aan. Als eerst hebben we een taxi naar ons hotel genomen. Dit koste maar 6,5 yuan dat is echt heel goedkoop. €1 is gelijk aan 7,6 yuan. Ons hotel zag er redelijk uit van binnen. Van buiten zag het er niet zo mooi uit aangezien ze met de weg bezig waren en alles voor ons hotel open lag.

Nadat wij onze bagage in onze kamers hadden gedropt, heb ik het adres van mijn weeshuis aans de receptionist laten zien. Zij had op een blaadje ongeveer de weg getekend. Dus onderweg gingen we ook op zoek naar een restaurantje. Maar aangezien Nanchong totaal geen toeristsch stadje is Staat er helemaal niets in het engels. En de gok nemen op iets wat je echt niet kent doen we maar niet. Dus we hebben veilig voor de mcdonalds gekozen. Naast ons zat een meisje die het leuk vond dat wij buitenlanders waren. Gail is een leergierig meisje ze zag in ons een mooie mogelijkheid om haar engels te oefenen. Toen wij haar het adres van het kindertehuis wist zij samen met de andere mensen niet waar het was. Maar ze wilde ons wel helpen en ging het nog rond vragen. Uinteindelijk kwamen we tot de oplossing om een taxi te nemen. Maar aangezien een taxi chauffeur geen engels kan wilde Gail ons hier mee helpen. Maar voordat we een taxi chauffeur gingen zoeken liep Gail nog naar een man op een motor. Wonder boven wonder wist deze man wel waar de nanchong first welfare institute was. Hij wilde ons er wel naartoe brengen. Toen ik Gail had uitgelegd dat ik geen Chinees kan en hier wel een tolk nodig had wilde ze wel met ons mee gaan.

Onderweg naar het kindertehuis hebben we gezellig lopen praten. En tijdens het lopen naar het kindertehuis toe kon ik me helaas niets herinneren, dus geen déjàvu voor mij. Stiekem had ik niet verwacht dat ik iets zou vinden. Maar na 20 min lopen kwamen we aan bij het adres. Op de eerste oog op slag leek het op een rusthuis, bejaarden te huis of ziekenhuis. Ik dacht echt dat we verkeerd zaten tot dat we aan onzs rechter kant een grote bord met foto's van kindjes zagen. Omdat ik niets officieeld had geregeld en ook niet even had gebeld stond de bewaking een beetje raar te kijken. 

Maar 5 min nadat wij binnen waren kwam de directeur naar buiten. Dit was een klein mannetje met een brilletje op. An hem lieten we mijn documenten en foto's zien. Toen hij het bekeek kwam er ook een vrouw bij staan. Zei vertelde dat er hier wel een Guo na had gewoond. Nadat de man en vrouw ervan overtuigd waren dat ik hier toch echt vandaan kwam mochten we rustig alles gaan bekijken. Toen we en stukje doorliepen en naar rechts keken zagen we ongeveer 20 kindjes. Helaas waren het geen baby'tjes meer maar oudere kindjes. Ik denk vanaf ongeveer 2 tot 13 jaar. Deze kindjes op ongeveer 6 gezonde kindjes na hadden allemaal speciale verzorging nodig. Voor deze kindjes is het helaas vrijwel onmogelijk om een adoptie gezin te vinden. Je kan je dan bedenken dat het gaat om kindjes met een hazenlip en het syndroom van down.

Bij deze kindjes zat ook een verzorgster. Deze verzorgster bleek ook mijn verzorgster te zijn. Zij kon mij nog goed herinneren en zei dat ik niet veranderd was. Het gezicht was nog steed hetzelfde. Helaas kon ik me deze vrouw niet meer herinneren. Op mijn foto's staan een man en een vrouw die mij van Nanchong naar Chengdu hadden gebracht. De vrouw bleek al met pensioen te zijn maar de man werkt er nog steeds. Toen ik vroeg of ik de man mocht zien werd er even gebeld. 5 min late stond hij beneden. Het was heel raar om deze man die mij 14 jaar geleden had weg gebracht weer te zien. Nu was het voor mij ook zeker dat ik hiervandaan kwam. De man kon zich mij nog goed herinneren. Ook volgens hem ben ik niets veranderd. De man kon zich nog herinneren dat hij me naar het Jinhe Dinasty hotel had gebracht. Hierna gaf hij ons een tour. Hij vertelde dat ik eerst in het oude gebouw achter ons had gewoond en later ben verhuisd naar het gebouw wat tegenwoordig een bejaarden te huis is. Binnen liet hij zien waar ik sliep, de eetkamer en vertelde dat er veel gemoderniseerd was. Maar pas bij het trappenhuis kreeg ik weer herinneringen. 

Na de tour binnen liepen we weer naar buiten. De man vertelde dat er 120 kinderen in het welfare institute wonen. En we liepen door naar de grote bord vol foto's van kinderen. Helaas stond ik niet op het bord maar een jongen die ik me altijd kon herinneren stond er wel op. deze jongen heeft alleen pinkjes ( dus hij heeft maar 1 vinger per hand). Ik vond het vreselijk om te horen dat hij na 14 jaar nog steeds hier woont en ik in Nederland. Hij verdiende het net zo goed als ik om een goed gezin te vinden. Jammer genoeg was de jongen op dat moment niet aanwezig. Hij zat namelijk drukte studeren op de middelbare school. Hier in China hebben ze een prestatie regeling. De beste leerling met de hoogste cijfers van het eind examen jaar krijgt zijn studie vergoed. Ik hoop dat deze jongen mag studeren.

Doordat wij met zoveel mensen waren kwamen er steed meer mensen bij staan. Uiteindelijk ving de journalist ,die er was om een stuk over de bejaarden te schrijven, mijn verhaal op. En wilde hij een stuk over mij schrijven in de krant om mijn ouders te vinden. Er werden allemaal foto's gemaakt en daarna hadden we nog een interview in de kamer van de man. Maar helaas voordat we klaar waren kwam de politiek om het hoekje kijken. Het was namelijk niet toegestaan om een verhaal over een adoptiekind te schrijven zonder toestemming. Dus de directeur stuurde ons weg en liet de journalist alles verwijderen.

Maar ik laat me niet kennen en wil nu echt mijn ouders vinden. Gail dacht dat haar engels docent die al 3 jaar in Nanchong woont mij wel kon helpen. Dus na het weeshuis ben ik met Gail naar haar docent Derek gegaan. Derek vond het leuk om mij te helpen. Hij had even tijd nodig om te bedenken hoe hij dat moest doen. Daarom ging ik bij Gail eten en om half 9 had ik een afspraak met Derek. Samen met hem had ik een afspraak met Teresa gemaakt. Teresa was vroeger een non en heeft veel mensen kunnen helpen door haar connecties. 

De volgende morgen stond ik om 10 uur met al mijn papieren bij Derek. Daar heb ik Teresa mijn verhaal verteld en mijn papieren laten zien. Teresa belde een goede vriend van haar op die advocaat is en hij adviseerde ons om mijn verhaal in de krant te zetten. Na een paar telefoontjes hier en daar kwam er uiteindelijk een vrouw van de krant. Toen zij mijn verhaal hoorde nam ze ons mee naar haar broer die voor het nieuws werkt. Dus hier werd ik voor de 2e keer geinterviewd en werden er foto's gemaakt. De man is zelfs nog mee gegaan naar mijn hotel om een foto van mij met mama te maken. Nu sta ik in de krant van 21 en 24 Juli. De journalist heeft nog meer vragen voor mij en waarschijnlijk komt er nog een vervolg. In ieder geval zijn er nu veel mensen die mij willen helpen om mijn familie te vinden.

Deze reis is veel bijzonderder geworden dan ik ooit had gedachy. Nu is het afwachten en hopen op een mooi eind.

Hoe dan ook ik heb er nu al wel een mooie nieuwe familie bij in Nanchong.

Xx